Autor	Wiadomość
Matilda Nadal	Wysłany: Wto 17:52, 09 Gru 2008    Temat postu: Ja też coś powiem do mojej ukochanej Mestari, slicznie piszesz, kochanie i oby tak dalej...
Ania	Wysłany: Nie 20:33, 07 Gru 2008    Temat postu: A spróbowałabyś mówić inaczej....
Mes	Wysłany: Nie 18:55, 07 Gru 2008    Temat postu: Dzięki za miłe słowa, dziewczyny No i coby nie było: wszystkie jesteście fajne!
Ania	Wysłany: Nie 14:01, 07 Gru 2008    Temat postu: O matko święta xDDD Jak sobie wyobraziłam A-Roda w stroju elfa to padłam xD No, cudnie, mam nadzieję, że Wisła z Mestari coś naprawdę nam na święta nagotują xD
Monia	Wysłany: Nie 10:10, 07 Gru 2008    Temat postu: xDDDDDDD Mestari Genialne! Tipsy Janko i rachityczny jak klata Maryja wypiek rozbroiły mnie totalnie Brawa dla autorki
Wisełka	Wysłany: Nie 8:31, 07 Gru 2008    Temat postu: Menka, szoruj i nie marudź Ja tu w kuchni zapitalam, żebyś głodna nie chodziła! Nie no ja rzeknę, że wypas, jako, że sama nie posiadam talentu literackiego, a w tamtym semestrze niemiłosiernie męczyłam się z opowiadaniem na zaliczenie - doceniam! EjRod jako Elf? Myślę, że w tych butach wyglądałby korzystnie! Ale Kajtek jest chyba najbardziej realna xD
Menka	Wysłany: Sob 21:56, 06 Gru 2008    Temat postu: ja jestem w tym opowiadaniu taka nie fajna..... no ale w sumie taka jestem na prawdę.
Monique	Wysłany: Sob 20:54, 06 Gru 2008    Temat postu: Mestari xDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD szczena mi opadła Oh, jestem taka fajna w tym opowiadaniu, jak nie ja I Andy - elf
Mes	Wysłany: Sob 19:08, 06 Gru 2008    Temat postu: Prezent Mikołajkowy by Mestari... ... czyli opowiadanie o tematyce świąteczno - wigilijnej Mam nadzieję, że nikogo nie urazi, no i pomoże trochę wpasować się w świąteczny nastrój. Enjoy! Dochodziła godzina osiemnasta, dnia dwudziestego czwartego grudnia. Dziewczęta żwawo czyniły ostatnie przygotowania do wigilijnego wieczoru: Mestari i Wisełka rządziły w kuchni, Monia i Monique stroiły zdobytą nie wiedzieć w jaki sposób choinkę, Menka ścierała podłogę, zaś Ania i Kajtek wybyły w celu zrobienia ostatnich zakupów. Na papierze wyglądało, że szło im gładko, było miło i przyjemnie. Nie do końca jednak. - Kurde blacha! – wrzasnęła zirytowana Mestari, zaglądając do garnka. – Czy z tym ciastem zawsze muszą być jakieś problemy? Ja się zaraz... - Co to w ogóle za pomysł, żeby babkę gotować, zamiast ją upiec? – zainteresowała się Wisła. – Poza tym, chyba pomyliły ci się święta, mały skubańcu. Za tę odpowiedź ledwo uniknęła ciosu ciężką formą, którą niefortunna kucharka właśnie wyłowiła z małego kociołka. - Niestety, Wisełciu, ta nieszczęsna babka to jedyne ciasto, jakie umiem zrobić – westchnęła. Wisła krytycznym okiem przyjrzała się rachitycznemu, niczym klata niejakiego Murraya, wypiekowi. - E tam, nawet fajne. No i ma bardzo ładny, żółty kolor – oceniła. - Dobra, najwyżej otrujemy Mikołaja – Mestari postanowiła szukać dobrych stron w całej sytuacji. W tak zwanym międzyczasie dwie Moniki usiłowały doprowadzić choinkę do stanu doskonałości. Szło im nieźle, dopóki rozwieszały bombki, łańcuchy i tym podobne pierdółki. Kiedy zaś przyszło do postawienia kropki nad „i”... - O matko i córko! – jęknęła z rozpaczą Monique. – Za Chiny Ludowe nie przywieszę tam tej gwiazdki! Monika numer dwa zrobiła inteligentną minę. - Choinka bez gwiazdki to nie to – orzekła. – Czekaj, czekaj, niech pomyślę... - Myśl kobieto, myśl szybciej! - Podsadzę cię! – błysnęła konceptem dziewczyna. Jak powiedziała, tak zrobiła. Na pełną minutę zapadła cisza, jakby nawet atmosfera stężała w napięciu. Po upływie tego czasu w pomieszczeniu zabrzmiała połączona gama pisków obu artystek – tak przeraźliwa, że podobne wyczyny Marii Sz. gwałtownie bladły. - Ałaa... Monia, jak ja ci dam gwiazdkę, to...! – gderała Monique, zbierając się z podłogi. - Cicho bądź, no – wykrztusiła przez śmiech winna całemu zajściu. – Gwiazdka się trzyma! Czy to nie wspaniałe? Odpowiedziało jej złowieszcze spojrzenie typu „I- will- kill- you- znienacka- i- to- gwiazdą- betlejemską- na- dodatek”. - Jesteśmy! – donośne głosy Ani i Kajtka niemal zmiotły Menkę z krzesła. Menka poprawiła nieco zwichrzoną przez to fryzurę, obrzuciła koleżanki lekko urażonym spojrzeniem i jęknęła: - Gdzie w tych buciorach? Podłoga świeżo umyta! - Ups... – Ania zręcznie ukryła uśmiech. Taki brak empatii rozzłościł Menkę: - Poszły won, dziewuchy przebrzydłe! Zero szacunku dla przodownika pracy.... Dziewczyny podejrzanie się rozchichotały i szybko uciekły do kuchni. - Dobra, dawajcie te zakupy – Wisła szybko odebrała im siatki i zaczęła je przeglądać. – Okej, polewa czekoladowa, brzoskwinie... Śliniaczki? – ostatni wyraz rzuciła tonem zapytania, patrząc na Kajtka. - No... Mam nagrany mecz Rafy na dvd i po kolacji planuję go obejrzeć – stwierdziła Kajtek, rumieniąc się przy tym. – Mogą się przydać... Wszystkie obecne w kuchni panny nagle zaczęły się głośno śmiać, najprawdopodobniej dostając przy tym czegoś, co określano roboczo jako głupawo - śmiechawę. Mimo różnorodnych problemów, dziewczyny wreszcie zasiadły do uroczystej kolacji. Złożyły sobie humorystyczne życzenia, co chwilę wybuchając przy tym śmiechem, a potem delektowały się przygotowanymi na tę okazję specjałami. Z odtwarzacza sączyła się muzyka: z braku kolęd brzmiało piękne „Oro” – Ania, w ramach pokuty za zostawienie płyt w niewiadomym miejscu, wynalazła tę alternatywę. Piosenka nawet wpasowywała się w świąteczny nastrój. Przynajmniej do czasu, kiedy Mestari nie poczuła weny i nie zaczęła nucić czegoś w stylu „Pada tiha noć”. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem. Biesiadniczki zerwały się z miejsc, wyraźnie przerażone. - Ożesz cholera... Novak, nie żyjesz! – płynący z korytarza głos wydał się im jakiś znajomy. – Ajde! - Ana? – rzuciła w przestrzeń Monique. Jakby na potwierdzenie, do pokoju wpadła Ana Ivanović. Nieco sfatygowana, z rozwianym włosem i w sukni zrobionej chyba z prześcieradła, ciągnęła za sobą pokaźny worek. Nieco zadyszana, postawiła go w końcu, otarła pot z czoła i uśmiechnęła się do dziewczyn. - Wesołych Świąt! Panienki nie zdążyły odpowiedzieć, bo oto rozległ się huk, połączony z głośnym śmiechem i kilkoma słowami po serbsku, które Mestari, trochę rozumiejąca ów język, wolała uznać za uprzejme. - Jelena, przymknij się! – syknął ktoś, po czym w pomieszczeniu zameldowały się dwie postacie w czerwieni, a za nimi jeszcze jeden Anioł – Janko. . - NOVAK! – wyrwało się Wisełce. Istotnie, Mikołajem był Novak Djoković we własnej osobie. Mimo niekomfortowego chyba przebrania wyszczerzył komplet uzębienia w radosnym uśmiechu. Za nim usadowiła się „kopalnia Bochnia” Janković, również uśmiechnięta. - Wesołych Świąt, dziewuszki! – rzekł wesoło Święty zaklęty w Serba. – Byłyście grzeczne w tym roku? Biesiadniczki zdobyły się tylko na zbiorowe „taaak”. - Wspaniale. Pani Mikołajowa zaraz rozda wam parę niespodzianek... - Moment, moment, ty powiedziałeś, że...? – jęknęła Ania, jakby właśnie trafił ją grom z jasnego nieba. - Tak, zostałam panią Mikołajową, bo Mikołaj poprosił mnie o rękę – wtrąciła Dżej. Konsternacja ogarnęła towarzystwo. Panny spoglądały to na Jelenę, to na Novaka jak na parę wariatów. - Żartowałam! – wykrzyknęła wreszcie starsza z Serbek. Widząc ich miny, zaczęła się śmiać. Mestari wzięła z talerzyka kawałek swojego niezbyt udanego ciasta. Bez ostrzeżenia podbiegła do Jeleny i po prostu wepchnęła jej go do ust. - Dobre – wykrztusiła Dżej Dżej, na tyle wyraźnie, na ile pozwalała jej zapchana buzia. - Dobre, bo moje – w głosie Mestari pobrzmiewała szydercza satysfakcja z udanej zemsty. Przyszła kolej na prezenty. Dziewczyny musiały być grzeczne, bo otrzymały ich całkiem sporo. Rozdawnictwo już miało się zakończyć, gdy Ana szturchnęła Mikołaja w bok, wskazując na osobny worek, który osobiście przytargała. - Aaa, zapomniałbym – Mikołaj uderzył się w czoło. – Niespodzianka dla Monique. Janko, jesteś najsilniejszy, mógłbyś ją wyjąć? Ku zdumieniu obecnych, Tipsarević wydobył z worka... Andy’ego Roddicka. Trochę wymięty Androsław w kostiumie elfa wciąż był jednak dla Monique pociągający. - Andy! Kochanie moje! – wrzasnęła Monique. – Co oni ci zrobili...? - Ty chyba miałaś coś dla pana od Tipsów, nie? – syknęła Kajtek do ucha Mestari. Mestari wydobyła z siebie siarczyste „kurde”, po czym pobiegła do innego pokoju. Wróciła po minucie, dzierżąc misternie opakowany prezent. Wręczyła go Janko, promieniejąc dumą niczym niedzielne słońce. - Co to ma być? – jęknął Serb po rozpakowaniu podarunku. - No jak to co? Tipsy! - Do czego to niby służy? W tym miejscu pani Mikołajowa, jako najbardziej uzdolniona aktorsko, odegrała małą pantomimę zakładania i pielęgnacji tipsów. Janko spuścił głowę, porażony ogromem upokorzenia jego męskości. - Mam nadzieję, że ci się spodobają. Wesołych Świat.

Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group